Afgelopen vrijdag sloot ik de opleiding ‘de magie van het opstellen’ af in Lochem. In de pauze liep ik met een mede-cursist langs de krachtcirkel van keien die naast de trainingsruimte lag.
Zij daagde mij samen met onze trainer uit om op die steen te klimmen.
Tot mijn verbazing klom ik zo op de steen, zonder enige schroom. Tot dat ik stond…. En begon te wankelen. Er schreeuwde van alles door mijn hoofd: Ga er af! Gevaar! Ben je gek geworden? Dit is niet veilig.
Ik begon er spontaan van te wankelen…. Tot ik mij besefte dat deze stemmen oud zijn en niet meer passen bij mijn nieuwe benen. De trainer zag mijn strijd en vroeg: Durf je er ook vanaf te springen?
Direct wist ik dat ik dat kon en toch kreeg ik een beeld van mezelf met 2 gebroken benen op de grond. Ik keek hem ongelovig aan, met een blik van ‘dit meen je niet!?’
Maar hij meende het wel…. En ik wilde het wel proberen maar durfde niet.
Ik had geen idee meer hoe dat moest…. Springen…. En jezelf weer opvangen.
Zouden mijn benen het houden?
Ik ademde in en bedacht mij dat mijn nieuwe benen dit makkelijk aan zouden kunnen en besloot niet naar het geschreeuw in mijn hoofd te luisteren. Mijn mede cursist maakte deze foto, waarop ik me veel stoerder voor doe dan ik ben en…..
SPRING!
En ik sprong…. En ik kwam op de grond terecht. Iets onwennig… want hoe vang je jezelf op?
De aarde ving mij op… ik verdween niet in een zwart gat, mijn benen bleven heel en alsof er niets gebeurd was kon ik mijn lunchwandeling vervolgen. Wonderlijk!