Bovenaan mijn bucketlist toen ik opnieuw leerde lopen stond: Lopen naar zee. Dat leek mij magisch. Om weer zelf op mijn eigen blote voeten, zonder hulp van anderen, over het strand naar de zee te kunnen lopen. Het strand is voor mij thuiskomen. Als klein meisje groeide ik letterlijk op naast het strand in de duinen. Ik was er bijna iedere dag en keek vanuit mijn kinderkamer de duinen over richting de dijk waarachter de zee lag. Naarmate ik minder ging lopen, bleef het strand natuurlijk trekken.
Alleen ontstond er ook een haat-liefde verhouding, want ik werd daar geconfronteerd met mijn eigen lijf. Het nodigde uit tot omdenken met strandrolstoelen en workshops in strandtenten, maar echt zelfstandig naar de vloedlijn lopen zat er niet meer in. Toen ik geopereerd werd en mij afvroeg wat ik zou doen als ik weer op blote voeten zou kunnen lopen, werd mijn ultieme doel tijdens de revalidatie…. op blote voeten naar zee. Honderden keren visualiseerde ik hoe het zou zijn vanaf de bank. Zo’n 2 jaar geleden met Pasen was het zover… mijn tocht naar zee. Het moment waarop ik besefte: IK LOOP! (en mijn zusje deze foto maakte)
Een magische plek dus… en nogsteeds blijft dat het voor mij. Het idee dat ik nu zelf in mijn eentje een strandwandeling kan gaan maken, brengt een glimlach op mijn gezicht van oor tot oor. De verwondering van het zand onder mijn voeten, mijn benen die blijven staan en de weidsheid… het brengt mij iedere keer weer dichterbij mijzelf.
2 jaar later… En nu 2 jaar na die ene tocht naar zee, voelt het als een goed moment om samen met jullie stappen te gaan zetten op het strand. Het strand brengt je terug bij waar het werkelijk om gaat. En dus nodig ik je uit om samen op pad te gaan. Onderweg zetten we bewuste stappen in het zand, maken we de balans op en schrijven we met de golven mee. Op zaterdag 1 mei organiseer ik een ‘inspiratiewandeling aan zee’. Lijkt het je leuk om mee te wandelen? Je bent van harte welkom. Hier lees je meer.